Czarny Pająk

     Po małej rzezi z poprzedniej przygody, drużyna przemierzająca Wave Echo Cave znowu skurczyła się do trzech członków: Garreta Tealeafa, halflińskiego łotra uwielbiającego bycie w cieniu (4 lvl); Thoradina, krasnoludzkiego kleryka Silvanusa, niczym choinka przyozdobionego wystającymi zewsząd podwieszonymi toporkami (4 lvl); Aquantusa, szlachcica oskarżanego o bycie barbarzyńcą, a trudniącego się wojennym rzemiosłem (4 lvl).

     Dzisiejsza przygoda zaczęła się od względnie prostego plądrowania pomieszczeń wypełnionych szkieletami i ghulami. Po raz kolejny okazało się, jak dobrze jest mieć w drużynie księdza: kolędująca po krasnoludzkich sztolniach kompania raz za razem odpędzała wraże hordy świętym słowem Thoradina, po czym dożynała tych, którzy uciec nie mogli. Gorzej szło im z żywymi przeciwnikami. Tu szczególnie zasłużyły się (znowu!) żądlaki, które tradycyjnie obwieszały się na kleryku (jak znalazły miejsce między dyndającymi wszędzie toporkami, nie wiadomo). Tym niemniej, drużyna poradziła sobie i z nimi, w związku z czym dotarła wreszcie do miejsca zajmowanego przez drużynę samego Czarnego Pająka.

     Konkretniej, były to trzy strachuny i mroczny elf. Chłopcy wzięli go za uberszefa, więc obłożyli go całą swoją artylerią... drow jednak zdołał uciec. Strachuny były bardziej bojowe, poważnie obiły Thoradina, ostatecznie jednak padły pod siłą perswazji (krasnolud awansował do piątego poziomu!). Pościg zawiódł drużynę do prawdziwego Czarnego Pająka...

     Evil Mastermind czekał na nich ukryty pod całunem niewidzialności w kaplicy ku czci krasnoludzkiego bóstwa. Nie był sam: towarzyszyły mu dwa strachuny i cztery ukryte pod sufitem ogromne pająki (których drużyna rzecz jasna nie dojrzała). Pod jedną z kolumn sali leżał nieprzytomny ostatni z braci Rockseeker...

     Cóż to było za starcie! Drużyna broniła się w wejściu, więc napastnicy nie mogli całkowicie wykorzystać swej przewagi liczebnej, ale drow miał pewną tajną broń: Sugestię. Najpierw opętał Garreta (zanim się otrząsnął, zadał poważną ranę Thoradinowi), potem Aquantusa (zanim się otrząsnął... zadał krytyczną ranę Thoradinowi). Do tego klasyka: magiczne pociski. Trójka bohaterów była już solidnie wykrwawiona, gdy ostatni pajęczak legł, spazmatycznie szarpiąc odnóżami.

     Thoradin zaczął biec w stronę mrocznego elfa, zbryzgany krwią swoją i cudzą, z mordem w oczach i na języku.

     I zatrzymał się nagle, gdy drow przyłożył sztylet do gardła nieprzytomnego Rockseekera.

     Negocjacje.

     W tej nabrzmiałej napięciem chwili Aquantus przypomniał sobie o znalezionym wcześniej eliksirze niewidzialności. Niewidzialności! Cofnął się dyskretnie w cień, korzystając z tego, że nadal przecież stał w wejściu, łyknął miksturę zajumaną kiedyś Szklanej Różdżce (och, gdybyż ten mag przewidział, jakie zastosowanie ta fiolka znajdzie!), niewidzialny wrócił do komnaty mijając gadającego z elfem krasnoluda i wraził drowowi ostrze prosto w gardło.

     Czarny Pająk padł martwy.